Bezocht: Keith Haring @ Bozar

Naar aanleiding van zijn dertigjarige heengaan is er dit jaar een grote Keith Haring retrospectieve in de Bozar. Ik had de tentoonstelling begin dit jaar aangekruist als ‘niet te missen’, en toen gingen de musea dicht voor het publiek op exact de dag dat ik van plan was om te gaan. Het was zo één van die dingen waar ik die eerste lockdown-weken dik van baalde, en me tegelijk schuldig voelde dat ik daar nu over zat te zagen terwijl er mensen veel ellendigere dingen meemaakten. Ik was dus verheugd toen ik vernam dat de expo verlengd werd tot 21 juli. Afgelopen vrijdag kreeg ik eindelijk de kans om een bezoekje te brengen.

Keith Haring Art is for everybody

En de tentoonstelling stelde niet teleur! Ik was erg onder de indruk van de werken en de rode draad in het leven van Keith Haring. Veel van zijn werk heeft een sociale, politieke en/of activistische kant. De actualiteit van zijn thema’s raakte me: hij streed voor inclusiviteit, diversiteit, gelijke rechten, tegen apartheid, atoomwapens en vooral: tegen onverschilligheid. Boodschappen en kunstwerken die een snaar raken nu de hele wereld betoogt voor Black Lives Matter, en ik me ook afvraag wat ik zelf kan doen om anti-racist te worden.

Keith Haring

Over de rassen segregatie zei Keith Haring: “In alle verhalen over blanke expansie, kolonisatie en overheersing is er voortdurend sprake van machtsmisbruik en mishandeling. Ik ben blij dat ik anders ben. Ik ben trots dat ik homo ben. Ik ben trots dat ik vrienden en minnaars van alle kleuren heb. Ik schaam me over mijn voorouders. Ik ben niet zoals zij.”

Als homo was hij actief in de gay rights beweging van de jaren 80. Hij stierf 30 jaar geleden aan de pandemie die toen (en nu nog steeds) vele mensenlevens acuut verwoestte: hiv. AIDS was in die tijd een doodvonnis, en een gigantisch taboe.

Bij één van de video’s die vertoond wordt zie je Haring die kunst maakt in de metro’s van New York City. Dat deed hij graag, omdat het kunst tot bij mensen bracht die nooit een museum of galerij zouden betreden, en omdat hij direct in dialoog kon gaan met zijn publiek. Een toeschouwer zegt: het kunstwerk vult een leemte in jezelf. Dat is exact wat deze tentoonstelling deed, 30 jaar later. Ik ben zo dankbaar dat ik ze nog kon zien.

De foto’s zijn enkele van mijn favoriete werken uit de tentoonstelling. Ze is nog tot 21 juli te bezichtigen in Bozar, je kan vooraf tickets kopen voor een bepaald tijdsslot.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


6 × = zesendertig